CZAS. Jako zjawisko zasługuje na osobną opowieść. W tym poście wystarczy rzecz, że największe, najbardziej uniwersalne założenia naukowe mają to do siebie, iż nie potrzeba dyplomu fizyki kwantowej, by móc je zrozumieć.
Do czego zmierzam? Życie ma to do siebie, że nas zaskakuje, częściej lub rzadziej. I zdarza się, że w ciągu kilku godzin jakiegoś dnia, który dla postronnych jest tylko kolejną kartką z zakurzonego kalendarza, przeżywamy więcej niż podczas kilku tygodni, miesięcy, czasami lat.I nieważne czy jest to namiętny romans, prawdziwy dramat, komedia sytuacja przebijająca ostrością te ze szklanego ekranu — czy wszystkie te rzeczy naraz.
W życiu napotykałam i wciąż napotykam na różnych ludzi. Im więcej podróżuję, tym częściej dochodzę do wniosku, że łazikuje się nie tyle po to, by zobaczyć nowe miejsca i wspaniałe budowle, a raczej przyjrzeć się ludziom — temu jak żyją, jak zachowują się w określonych sytuacjach, jak reagują na nieprzewidziane sytuacje.
Nie ma dwóch jednakowych ludzkich uśmiechów. Na uśmiech składa się zarówno nastrój danej chwili, sposób odbioru przekazu od drugiego człowieka, jego feromonów, jak i resztki bólu, który kiedyś przeżyliśmy, a który osiadł nam na dnie duszy niby wulkaniczny popiół i przyprawia nasz uśmiech szczyptą melancholii.
Łaziki mają jeszcze jeden powód, dla którego przemieszczają się bliżej i dalej. Twierdzenia, poglądy bliskich nam osób z czasem nużą, stają się niby wyblakły, czarno-biały film którego powtórki oglądało się wystarczająco długo. Żyjemy za krótko by uczynić wiele rzeczy, czasem jednak kilka zdań nowo poznanego człowieka potrafi wstrząsnąć do głębi i pozwala przejrzeć na oczy.
Ostatnio zastanowiła mnie mimika niektórych mężczyzn, a raczej jej brak. Jeśli uśmiechają się, to półgębkiem, noszą maskę tak długo, że zapomnieli, że w ogóle ją mają. Osobiście uważam, że człowiek wystarczająco długo posiada jeden wyraz twarzy leżąc w trumnie, żeby ograniczać mimikę za życia do minimum ;)
